Yemek, yemek, yemek-çilek, çilek, çilek...

Yemek yemeyi cüssemden beklenmeyecek derecede çok severim ve cüssemden beklenmeyecek derecede de çok yemek yiyebilirim (o kadar ki, beni 13 senedir tanıyan kocam bile dehşete kapılır). Canımın istediği pekçok şeyi kendim yaparım. Amacım kendimi övmek değil. Tam tersine kısa zaman öncesine kadar yemek yapma ile teması yumurta kırmak, birkaç kere makarna yapmak, birkaç çeşit uyduruk tavuk yemeği pişirmek ve İngiltere'de master yaparken ölmemek için Allah ne verdiyse tencereye koyup en azından çiğnenebilecek bir hale getirmekten ileri gitmemiş bir şahıs olarak, kaydettiğim ilerlemenin altını çizmek için belirtiyorum bunu.

Yemek yapma konusunda kısa zamanda böylesi kayda değer bir ilerleme kaydetmemde, evlenir evlenmez Austin, Texas'a yerleşmemin çok önemli bir katkısı oldu kuşkusuz. Canımız mantı, dolma, revani, börek-çörek çektikçe, açardım annemin bana hediye ettiği, şimdi yazarının adını anımsayamadığım sarı yemek kitabını, ne istiyorsak elimden geldiğince yapmaya çalışırdım. Zamanla elim alıştı, sonra da hoşuma gitmeye başladıkça, keyifle ve istekle yapar oldum yemek.

Türkiye'ye döndükten sonra da, yemeklerini ayrı kalınca sevmeye başladığım Texas mutfağının yanısıra, Türkiye'de layıkıyla olanından yemek için küçük çapta bir servet dökmek zorunda olduğunuz (ama Texas'dayken öğrenci bütçemizle bile alasını ve de en otantiğini yiyebildiğimiz) İtalyan, Çin ve Hint yemeklerine merak saldım. Sağolsun bloglar ve yemek kitapları, şimdi de canımız çektiğinde, özlediğimizde ve Nazlı Hanım müsade ettikçe, bu mutfaklardan değişik yemekler yapmaya gayret ediyorum.

Yani özetle, yemek yapmak benim için zevk aldığım bir uğraş ve hayatımdaki pekçok şey gibi yaptığım değişik yemekleri de blogumda, beni okuyanlarla paylaşmak istiyorum, istiyorum da...

Ben yemek yaparken ve de yemeği yaptıktan hemen sonra mutfağım bir savaş alanı halinde oluyor.

Nazlı uyurken, o uyanıkken kesinlikle yapamadığım şeyleri yapmayı tercih ettiğimden, yemekleri genelde Nazlı uyanıkken yapıyorum.

E, dolayısı ile benimle 24 saat oyun oynamak isteyen Nazlı'nın şiddetli protestolarına maruz kalıyorum.

Bir yandan yemek yapayım, bir yandan Nazlı'yı eğleyeyim, bir yandan mutfağı toplayayım, bir yandan da diğer ev işlerine yetişeyim derken, bende yaptıklarımın fotoğrafını çekecek, tarifleri düzenleyecek, fotoğrafları bloga yükleyecek hal kalmıyor.

Ve de en önemlisi ortalıkta bu kadar güzel yemek blogu varken, benim yapacağım hariçten gazel okumak olacakmış gibi geliyor bana.

Bu kadar lafı, size az sonra vereceğim 2 adet çilekli tatlı tarifini görünce "bu da nereden çıktı şimdi" demeyin diye ettim.

Aşağıdaki tarifleri özellikle paylaşmak istedim çünkü şimdi çileğin tam mevsimi, çilekler misler gibi kokuyor (ve ben ne zaman pazara çıksam o muhteşem kokuyu duyunca en az bir kilo alıyorum), etrafta bu kadar çok ve böylesine güzel çilek varken değerlendirmek lazım ve bu tarifler cidden çok kolay. Çocuğu olup vakti olmayanlara, vakti olup yemek yapmayı bilmeyenlere birebir.

Efendim birinci tarifimiz kendisi halihazırda Costa Rica'da bir kafe sahibi olan canım arkadaşım Özlem'in gıyaben tanıdığım arkadaşı Cenk'ten. Tarifin orjinalini, bakmaya doyamayacağınız resimler eşliğinde kendisinin blogunda bulabilirsiniz, dolayısı ile ben tarifi buraya baştan yazmıyorum.

İkinci tarif ise canım annemden:



Malzemeler (malzemelerin azlığından tarifin ne kadar kolay olduğunu anlayın)

Bir kase (kasenin büyüklüğü size kalmış ama bence mesala çok büyük olmayan bir komposto kasesi yeter) çilek

Aynı boyutta bir kase un

Aynı boyutta bir kase şeker

3 adet yumurta (oda sıcaklığında)

Bir paket kabartma tozu

1 çay bardağı çiğ krema

Yapılışı

Çilekleri yıkayın, suyunu süzdürüp, kurumalarını bekleyin, sonra küçük küçük doğrayın.

Fırınınızı 175 dereceye ayarlayın, çok büyük olmayan cam bir fırın kabını yağlayın.

Yumurtaları şekerle birlikte iyice yoğun bir kıvam alıncaya kadar çırpın.

Ayrı bir kapta unu kabartma tozu ile karıştırın, yumurta ve şeker karışımına ilave edin.

Karışımın tamamını fırın kabınıza dökün, üzerine çilekleri her yere eşit dağılacak şekilde serpiştirin.

30-45 dk. üzeri kızarıncaya kadar fırınlayın (içi bildiğimiz kekler gibi sertleşmiyor, daha çok sufle kıvamında oluyor).

Fırından çıkar çıkmaz üzerine kremayı dökün.

Yemeden önce an az 30 dk. soğumasını bekleyin.

Hem Cenk'in tatlısını (kendisinin de belirttiği üzere) hem de anneminkini başka meyvalarla da yapabilirsiniz. Mesala annem kendi tatlısını Nazlış yeni doğduğunda gelen misafirlere şeftaliyle yapmıştı, neredeyse bütün tepsiyi ben yemiştim.

Her iki tatlının da yanında Carte D'or'un benim gibi dondurma sevmeyen bir insanı bile müptela eden vanilyalı dondurmasını yemenizi şiddetle tavsiye ediyorum.

Afiyet olsun...