Babalar günü yazısı

Doğrudur.

Annelik bir mucizedir.

Bir hücreden insana dönüşen bir varlığı içinde büyütmek bir mucizedir.

Onu dışarı çıkmasına aracı olmak bir mucizedir.

Onu kendi sütünle beslemek bir mucizedir.

Onu herkesten, herşeyden çok sevmek bir mucizedir.

Onun seni hiçbir karşılık beklemeden sevmesi bir mucizedir.

Ona zarar gelmesin, o mutlu, huzurlu, sağlıklı olsun diye gece gündüz çabalamak, her türlü fedakarlığı göze almak bir mucizedir.

Ama bir o kadar da doğaldır.

İçimizde vardır yani.

En istemeyen, çocuk sevmeyen kadın bile içinde bir bebeğin büyüdüğünü hissettikten sonra, onu dünyaya getirdikten sonra, onunla göz göze gelip, onun sıcaklığını hissettikten sonra, kendini annelik mucizesine kaptırıverir.

İlk defa da olsa, sanki bunu daha önce defalarca yapmış gibi; ben yapamam dese de, sanki hayatı boyunca bir bebeğin annesi olmuş gibi.

Hepimizin içinde vardır annelik. Hissetmeyiz, fark etmeyiz, hissetmek ve fark etmek istemeyiz, o başka. Ama annelik bir kadın için hava, su, toprak kadar doğaldır.

Babalık öyle değildir.

Baba doğulmaz, olunur.

Çünkü baba ile bebek arasında, anne ile bebek arasında ta en başından beri olan fiziksel bağ eksiktir.

Bebek daha doğduğu zaman annesinin kokusunu bilir.

Onun sıcaklığını arar.

Ama baba onun için adeta bir yabancıdır.

Baba için de bebek yabancıdır.

Onun hareketlerini anne gibi hissetmemiştir.

Onu kanıyla canıyla beslememiştir.

Babayla bebeğin ilişkisi gerçek anlamda bebek dünyaya geldikten sonra başlar.

Anneyle bebeğin ilişkisi biraz içgüdü ile, çokça da beslemenin, uyutmanın, sürekli kucak kucağa olmanın yardımıyla doğal ve engellenemez bir şekilde gelişirken, babayla bebeğin ilişkisi daha çok emek ister. Babanın emeğini. Çünkü babalık annelik kadar biyolojik, annelik kadar olağan değildir.

O yüzden bence babalık annelikten daha büyük bir mucizedir.

Baba olmayı başarabilmek, anne olmayı başarabilmekten daha zor olduğu için.

Babalık, annelik kadar, anneyle bebeğin arasında olduğu kadar fiziksel bir yakınlığa dayanmadığı için.

Babalık annelik kadar doğal olmadığı için.

Ben geçtiğimiz iki buçuk sene boyunca inanılmaz bir babalık mucizesine şahit oldum.

Kendini baba olarak göremeyen, babalıktan adeta korkan bir insanın, dünyanın en sevgi dolu, en şefkatli babasına dönüşmesini günbegün seyrettim. Kızını ürkerek kucağına aldığı ilk andan, geceleri onunla koyun koyuna uyamaya başladığı şu ana kadar.

Kendi anneliğimde pek çok kusur bulabilirim, buluyorum da, ama kızım için daha iyi bir baba hayal edemezdim.

İşte bu yüzden, ben bu Babalar Günü'nü kızımın babasına teşekkür etmek için bir fırsat olarak kullanmak istiyorum.

Teşekkür ederim, kızıma bu kadar iyi babalık yaptığın ve bana babalık mucizesini yaşattığın için...

Babalar Günün kutlu olsun.